Hoe is het mogelijk dat we allemaal last hebben van de financiële gevolgen van de transitie, dat niemand blij is met de manier waarop het gaat, en we er toch allemaal aan meedoen? www.maakpositiefverschil.nl vertelt een waar gebeurd verhaal, legt de achtergrond uit, en geeft je een tip. Heb je zelf een casus waar je raad over wilt? Stuur op, schets de situatie en ik bekijk het vanuit TA, teamdynamiek en persoonlijke ontwikkeling.
Aan tafel met de gemeente
In mijn netwerk hoor ik het van alle kanten, maar je hoeft de krant maar op te slaan (of aan te klikken) en je leest het vrijwel dagelijks: zorgorganisaties staan achter de principes van de transitie, maar mag het alsjeblieft een beetje zorgvuldiger? Dat is zo’n beetje de toon, maar het werkelijke gevoel moet anders klinken: vuist op tafel, boosheid, onzekerheid en angst voor het voortbestaan. Woede, onmacht, bitterheid. De sector gaat gebukt onder de grootste bezuinigingsoperatie sinds decennia, en de houding is: wij werken mee. Daar zit iets scheef.
Er doen zich in dit verband allerlei interessante psychologische fenomenen voor. Op teamniveau (samenwerking met zorgorgansaties met gemeente) zal er vermoedelijk sprake zijn van ‘groupthink’. Een manier om te beschrijven wat er in groepsdenken gebeurt is de Efteling-Paradox.
De Efteling-paradox[1]
Wanneer je in een groep bent, en die groep een duidelijke voorkeur lijkt te hebben die tegengesteld is aan de jouwe, ben je geneigd je mening voor je te houden en mee te gaan. Omdat deze gedachte echter bij alle groepsleden aanwezig kan zijn, blijkt een groep vaak iets te doen wat niemand van de leden wenst. Integendeel zelfs. Het is als een zwerm vogels. Wie bepaalde de zwenking?
Zo kun je dus thuiskomen na een dagje Efteling: gaar, moe van het lange wachten. Het is zomervakantie, de scholen zijn uit, het was topdrukte. Hoeveel attracties heb je feitelijk gezien? Langzaam wordt duidelijk dat niemand echt naar de Efteling wilde, maar ieder had zijn overwegingen om te denken dat de anderen zo graag wilden gaan….
In al de onderhandelingen die nu gevoerd worden tussen gemeenteambtenaren die moeten gaan over zorginhoud waar ze misschien wel kennis maar minder expertise in hebben, en al die zorgprofessionals die moeten overtuigen dat hun aanpak toch echt een lange termijn nodig heeft en geen drie maanden per keer, dat het voor cliënten dramatisch is en voor zorgorganisaties onwerkbaar, in al die gesprekken speelt óók de Efteling-Paradox. Want we zijn al wel op weg gegaan met z’n allen, en lijken het dagje uit vol tegenzin te volbrengen.
—–De tip van de dag: check je aanname!—–
De basis zit in de aanname die je doet over de anderen: kennelijk willen ze mee. Niemand stelt in de paradox op tijd de fundamentele vraag: wil ik dit echt? En als het antwoord ‘nee’ is, heb je de keuze: ga ik het uitspreken of niet? In de onderhandelingen zit je vaak met je concullega’s aan tafel, direct of indirect. Het is dan lastig om het ‘nee’ uit te spreken, omdat de andere partij dan wel eens de voorkeur zou kunnen krijgen – en dus ga je vol tegenzin mee met iets waar je het niet mee eens bent.
De tip van de dag: check je aanname! Bundel de contacten onderling vóórdat je het gesprek aangaat met de gemeente en stel samen een ondergrens vast voor de zorg. Maak het transparant en stap uit het spel. Veel succes!
Dank je voor het lezen, prettig als je wilt delen.
Herkenbaar? Laat het me weten! Wil je iets ontdekken over een specifiek onderwerp rond TA, teamsamenwerking of persoonlijke ontwikkeling? Stuur even een berichtje, dan kan ik er een volgende keer aandacht aan besteden.
[1] Oorspronkelijke naam: Abeline-Paradox (van de Amerikaanse managementexpert J. Harvey)
