In je werk wil je gezien worden, erkent om wie je bent en wat je inbrengt. Maar wat als dat niet gebeurt? En wat als je zelf daar (mede) de oorzaak van bent? www.maakpositiefverschil.nl vertelt een waar gebeurd verhaal, legt de achtergrond uit, en geeft je een tip. Heb je zelf een casus waar je raad over wilt? Stuur op, schets de situatie en ik bekijk het vanuit TA, teamdynamiek en persoonlijke ontwikkeling.
De kat die de boom niet uit wilde
De vrouw was verbaasd, verbijsterd zelfs. Jarenlang succesvol ondernemer, vol verwachting aangenomen in haar functie als innovatieve afdelingsmanager, en na anderhalf jaar uitgeput, afgedraaid. Hoe had dit zover kunnen komen? De eerste maanden in haar nieuwe baan had ze haar enthousiasme wat getemperd. Het was immers een nieuwe wereld voor haar, en ze wilde zich niet opdringen. Bovendien was de directeur nogal ‘dubbel’ in zijn boodschappen. Aan de ene kant leek hij haar alle ruimte te geven, en als ze dat deed reageerde hij gepikeerd, als een klein jongetje dat gepasseerd werd bij het voetballen.
Het maakte haar onzeker. Haar projecten begonnen aanvankelijk redelijk, maar gaandeweg verloor ze aan impact. Iedereen raakte in een wachtstand, zij nog het meest. Een ‘afdelingsimpasse’, zoals de directeur het smalend in een MT noemde. Ze voelde zich afgaan, wilde tegelijk met de vuist op tafel slaan en hard wegrennen. Na die vergadering zakte ze mentaal als een plumpudding in elkaar. Ze deed haar werk nog wel, maar leek haar tijd uit te zingen. De fut was er volledig uit.
Deze manager is terechtgekomen in een passiviteitscyclus. Het begint met een miskenning van de eigen behoeften, wensen, gevoelens – je zet ze als het ware in de koelkast. Daardoor ga je je aanpassen– in de veronderstelling dat je daarmee op termijn aandacht krijgt en waardering. Als je je aanpast lever je altijd een stuk van jezelf in. Dat kan nuttig zijn, tot je grenzen gepasseerd zijn en je bijna niet meer terug kunt. Je gevoelens en behoeften krijgen daardoor nóg meer te lijden, de collega’s zien nóg minder van de kwaliteiten, en vroeger of later komen de reacties en volgt een uitbarsting, of zoals in dit geval een implosie. Vaak start de cyclus dan weer van voren af aan…
Oorzaak en gevolg…
Wat hier ontbrak was een sfeer van openheid en veiligheid, waardoor de onzekerheid van de manager onzichtbaar kon blijven. De manager zelf ‘vergat’ wie zij was en wat zij in huis had; haar ondernemersgeest verdween als sneeuw voor de zon. Daardoor verergerde de situatie.
Moraal van dit verhaal: als je de kat uit de boom kijkt, blijft ‘ie lekker zitten. Zorg voor de ander én zorg voor jezelf, en houd in de gaten wat je werkelijk wilt, hier en nu.
Herkenbaar? Laat het me weten! Wil je iets ontdekken over een specifiek onderwerp rond TA, teamsamenwerking of persoonlijke ontwikkeling? Stuur even een berichtje, dan kan ik er een volgende keer aandacht aan besteden.
